شعر

تو در سردابه قلبت، برایم شعر می گفتی
و باور کرده بودم من،تو ای دنیای رویایی
درون سینه ات برجی، درون برج دریایی
و دریا در پر مرغی که هر لحظه گلی را خواب می بیند
دروغ سرد با من ماندنت را برایم گرم می گفتی
و باور کرده بود این دل، دروغی را که با من نرم می گفتی
تمام عشق را با تو سفر کردم
من از کوه غرور خود گذر کردم
و در فرجام این راه پر از پائیز فهمیدم
تو ای دنیای، رویایی درون سینه ات برجی درون برج مردابی
و مردابی که قلب من به هر لحظه از آن مهتاب می چیند.
تو این ویرانه قلبت را جهان کوچکی خواندی
که در هر گوشه اش برجی است
و من از عطر آواز تو در سینه چو دریایی که در هر لحظه اش موجی است
به دریای خیال خود تو را مشتاق نور ماه می دیدم
من از مرداب قلب تو گل مهتاب می چیدم
به قلب آسمان هایم دگر مهتاب جاری نیست
به کوچه باغ قلب من شب سرد زمستانی ست
که من دیدم سرانجام جدال عقل با احساس
در این نوبت که از چشمت دگر مهتاب جاری نیست
برای باور بودن، همیشه عشق کافی نیست
تو آزادی که بگریزی، تمام عشق آزادیست