...

هر وقت که خواست چیزی از دلش وآنچه که توش می گذره بنویسه کم می آورد.
با وجودی که بشدت دلش می خواست حرف بزنه یا بنویسه،از دلتنگیهاش بگه از فاصله ها
گله کنه و از عشق ...
تو دلش به اندازه یه کتاب هزار صفحه ای حرف داره اما وقتی جلوی کاغذ سفید قرار می گیره
حتی یه خطش هم سیاه نمی شه
*
حال و هوای غریبی داره کاش می تونست یه جوری خودشو سبک می کرد،این جور وقتهاست که
صدای تیک تاک ساعت بلند تر از همیشه به گوشش می یاد
تیک
تاک
تیک
تاک
خنده اش می گیره،روزها و لحظه ها به نظرش پول خورد هایی می یان که پشت سر هم قطار شدن
و از سوراخ کوچیک زندگی می افتن و کنار بقیه گذشته ها تو قلک عمر آدما جا می گیرن.یادش می یاد
که هیچوقت نتونست قلک پولاشو پر کنه همچی که صدای جرینگ جرینگ پولها به گوشش می رسید
وسوسه می شد که ببینه چقدر پول داره بعد از شکستن قلک تازه وقتی که با کمک عدد رقمها و اون بسته
ده تایی ها و پنج تایی های خوشه گندم که تازه تو مدرسه یاد گرفته بود حساب می کرد  تازه می دید
اونقدر جمع کرده که فقط می تونه باهاش پنج تا بستنی ویه جعبه مداد رنگی و یه دفتر نقاشی بخره که هر ماه
باید یه جعبه مداد رنگی و هر هفته یه دفترچه نقاشی می خرید بستنی ها که برای یه ساعتش هم نمی شد
اون وقتها تو دلش همه چی به شکل ساده اش پیدا می شد قهر بود،آشتی بود،دوستی بود،غصه هم بود
امروز هم تو دلش همه اینها نه به شکل ساده گذشته،هستن که هر کدو مشون حالا به اندازه یه مثنوی هفتاد من
جا می گیرن شاید حالا که همه چیز تو هم گره خورده از گفتنش عاجز شده،فقط می تونه تمام حرف دلش رو
توی یه جمله تکراری اما همیشه تازه بیان کنه
فقط می تونه بگه:
خیلی دوستت دارم
آره قاطی اون همه سادگی بچه گونه حالا عشق رو هم می تونی پیدا کنی


تقدیم به مهر بون ترین مهربونا